Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018

Ἡ ἔνταση τῆς διαμαρτυρίας μας ἐνόχλησε κορυφαίους κυβερνητικοὺς ἀξιωματούχους, μὲ τοὺς ὁποίους συνδέομαι μὲ μακρὰ γνωριμία, νομίζω καὶ φιλία, καὶ ἔκτοτε ἡ ἐφημερίδα μας δὲν τυγχάνει τοῦ προνομίου τῆς ἐνημέρωσης, ὅταν τὴν αἰτεῖται. Κάποιοι τῆς κρατοῦν… πόζα, φτιάχνοντας μὲ τὸν νοῦ τους ἀνώγια καὶ κατώγια. Ἐμεῖς μαθημένοι εἴμαστε ἀπὸ κάτι τέτοια, πάντα βρίσκουμε τρόπο νὰ ἐνημερωθοῦμε, ἀλλὰ τὸ ζήτημα στὴν προκειμένη περίπτωση δὲν εἴμαστε ἐμεῖς ἀλλὰ ἡ χώρα. Ἔρχεται μία ὡραία πρωία ἡ στιγμὴ τῆς ἀλήθειας γιὰ ὅλους.


https://christianvivliografia.wordpress.com/2018/09/28/ἐπαναδιαπραγμάτευση-τῆς-συμφωνίας/

«ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ» ΤΗΣ «ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ» ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ

ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ «DEAL» ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ

Οἱ Σκοπιανοὶ παρερμηνεύουν συστηματικὰ
μὲ βάση τὰ δικά τους συμφέροντα τὴ συμφωνία.
Θὰ μείνουμε μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα;

Ἀπὸ τὸν Μανώλη Κοττάκη
ἐφημ. «Δημοκρατία», 25.09.2018

.                   Στὶς 27 Ἰουνίου 2018 προειδοποιήσαμε τὴν κυβέρνηση γιὰ τὶς παρεξηγήσεις ποὺ μοιραία θὰ προκληθοῦν κατὰ τὴν ἑρμηνεία τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ἐξ αἰτίας τῆς ἀναφορᾶς τοῦ ὅρου «nationality» στὸ πρωτότυπο κείμενο τῆς συνθήκης στὴν ἀγγλικὴ (ποὺ ὑπερισχύει παντὸς ἄλλου, καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ καὶ τοῦ σκοπιανοῦ). Ἡ ἔνταση τῆς διαμαρτυρίας μας ἐνόχλησε κορυφαίους κυβερνητικοὺς ἀξιωματούχους, μὲ τοὺς ὁποίους συνδέομαι μὲ μακρὰ γνωριμία, νομίζω καὶ φιλία, καὶ ἔκτοτε ἡ ἐφημερίδα μας δὲν τυγχάνει τοῦ προνομίου τῆς ἐνημέρωσης, ὅταν τὴν αἰτεῖται. Κάποιοι τῆς κρατοῦν… πόζα, φτιάχνοντας μὲ τὸν νοῦ τους ἀνώγια καὶ κατώγια. Ἐμεῖς μαθημένοι εἴμαστε ἀπὸ κάτι τέτοια, πάντα βρίσκουμε τρόπο νὰ ἐνημερωθοῦμε, ἀλλὰ τὸ ζήτημα στὴν προκειμένη περίπτωση δὲν εἴμαστε ἐμεῖς ἀλλὰ ἡ χώρα. Ἔρχεται μία ὡραία πρωία ἡ στιγμὴ τῆς ἀλήθειας γιὰ ὅλους.
.                   Τὸ ἐρώτημα ποὺ θέτουμε σήμερα, τρεῖς μῆνες μετὰ ἐκείνη τὴν προειδοποίηση, εἶναι σαφὲς καὶ συγκεκριμένο: Ἡ ἑρμηνεία ποὺ κάνει ἡ Ἑλληνικὴ Δημοκρατία στὸν ὅρο «nationality» εἶναι ἡ ἴδια μὲ τὴν ἑρμηνεία ποὺ κάνουν οἱ Σκοπιανοί, μὰ καὶ οἱ σύμμαχοί μας στὸ ΝΑΤΟ; Ἐννοοῦν καὶ αὐτοὶ ἰθαγένεια; Ἢ μήπως ἀποδεικνύεται κάθε μέρα καὶ περισσότερο ὅτι ἄλλα ἐννοοῦμε ἐμεῖς καὶ ἄλλα, καταπῶς τοὺς συμφέρει, διαβάζουν ἐκεῖνοι; Δὲν χρειάζεται νὰ προσπαθήσω πολὺ γιὰ νὰ τεκμηριώσω τὸ χάσμα.
.                   Ὅσο καιρὸ ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση σιωπᾶ, γιὰ νὰ μὴν παρεξηγηθεῖ ὅτι παρεμβαίνει στὰ ἐσωτερικὰ τῆς γείτονος, ὁ Ζάεφ κάνει… «μακεδονικὴ» παρέλαση. Στὸ Εὐρωκοινοβούλιο χρησιμοποίησε τὸ ὅρο «μακεδονικὴ ἐθνικότητα». Παραβίαση τῆς συμφωνίας ὑπ᾽ ἀριθμὸν ἕνα. Στὴ συνέντευξη ποὺ ἔδωσε στὸ πρακτορεῖο εἰδήσεων ΜΙΑ ἰσχυρίστηκε (ἐλεύθερη ἀπόδοση) ὅτι «ἡ Μακεδονία εἶναι μία καὶ σκοπιανή», «δὲν ὑπάρχει γεωγραφικῶς ἄλλη Μακεδονία, οὔτε στὴν Ἑλλάδα οὔτε στὴ Βουλγαρία» εἶπε. Ἡ ἀναφορά του αὐτὴ προκάλεσε τὴν ὀργισμένη παρασκηνιακὴ ἀντίδραση τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἀλέξη Τσίπρα, ὁ ὁποῖος ἀπαίτησε καὶ πέτυχε τὴν ἀνάκληση τῆς ρήσης αὐτῆς, ἀλλὰ ἡ καλὴ μέρα ἀπὸ τὸ πρωὶ φαίνεται.
.                   Ὁ Ζάεφ ἐπανῆλθε χθὲς μὲ νέα πρόκληση. «Χτύπησε» ἐκ νέου -μᾶλλον δασκαλεμένος ἀπὸ κάποιον διεθνολόγο- καί, ἀντὶ τοῦ ὅρου «ἔθνος», χρησιμοποίησε τὸν ὄρο «λαός», «μακεδονικὸς λαός». Τρίτη παραβίαση τῆς συμφωνίας. Καί, βεβαίως, νὰ μὴν ξεχάσω αὐτὸ ποὺ κανεὶς δὲν τόλμησε νὰ ἀναπαραγάγει: Ὁ Ζάεφ ἀποκάλυψε ὅτι ὁ πρωθυπουργὸς συμφώνησε στὴν ἀναγνώριση «μακεδονικῆς γλώσσας» σὲ μυστικὴ συνάντηση ποὺ εἶχαν σὲ ἕνα πάρκινγκ στὴ λίμνη Δοϊράνη! Τὴ «μακεδονικὴ γλώσσα» ποὺ ὑποτίθεται πὼς εἶχε… ἀναγνωρίσει ἀπὸ τὸ 1977 ἡ κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλῆ. Αὐτὴ χρειάστηκε νά… ξαναδώσουμε.
.                   Τί παρατηροῦμε, λοιπόν; Πρῶτον, ὅτι οἱ Σκοπιανοὶ παρερμηνεύουν συστηματικὰ μὲ βάση τὰ δικά τους συμφέροντα τὴ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν. Παρατηροῦμε ἐπίσης ὅτι τοὺς στηρίζουν Τράμπ, Μπούς, Πένς, Μέρκελ, Μακρόν, Στόλτενμπεργκ, Τουσκ, ὅλες ἐκεῖνες οἱ δυνάμεις ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐμεῖς ἀναμένουμε στήριξη, ἂν τυχὸν προκύψει ζήτημα ἑρμηνείας τῆς συνθήκης. Ἐρώτηση: Θὰ μείνουμε μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα, ὅταν ἀντικειμενικὰ ἡ δική μας ἑρμηνεία σὲ βασικοὺς ὅρους τῆς συμφωνίας εἶναι διαμετρικὰ ἀντίθετη μὲ τὴ δική τους;
.                   Ἡ ἄποψή μας, ποὺ ἔχει διατυπωθεῖ μὲ κομψότητα σὲ ἀνύποπτο χρόνο ἀπὸ ἐπίσημα χείλη, εἶναι «ὄχι, δὲν πρέπει νὰ μείνουμε». Μετὰ τὸ δημοψήφισμα καὶ τὴν ἔγκριση τοῦ νέου Συντάγματος τῶν Σκοπίων, καὶ σίγουρα στὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ μεσολαβεῖ μεταξύ τῆς κύρωσης τῆς συμφωνίας ἀπὸ τὴ σκοπιανὴ Βουλὴ καὶ τῆς κύρωσης τῆς συμφωνίας ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Βουλή, ἡ Ἑλλὰς ὀφείλει νὰ ἀντιδράσει καὶ νὰ ζητήσει δύο πράγματα: Ρητὴ ἑρμηνευτικὴ δήλωση στὸ κείμενο (corpus) ἢ στὸ ἀναπόσπαστο παράρτημα τῆς συμφωνίας, ποὺ νὰ καθιστᾶ κάτι περισσότερο ἀπὸ σαφὲς ὅτι αὐτὴ ἡ συνθήκη δὲν ἀναγνωρίζει τὴν ὕπαρξη ἔθνους. Καμία διεθνὴς συνθήκη, ἄλλωστε, οὔτε ἡ Συνθήκη τοῦ Λονδίνου τοῦ 1830 ἔκανε ἀναφορὰ σὲ ἀναγνώριση ἑλληνικοῦ ἔθνους, πόσο μᾶλλον τώρα. Καί, δεύτερον, ρητὴ ἑρμηνευτικὴ δήλωση στὸ σῶμα τῆς συνθήκης ὅτι ἡ γλώσσα τῶν Σκοπίων ἔχει σλαβικὴ προέλευση. Διότι μέχρι στιγμῆς ὁ Ζάεφ διακηρύσσει ὑπερηφάνως ὅτι ὅλος ὁ πλανήτης ἀναγνωρίζει τὴ «μακεδονικὴ γλώσσα». Καμία ἀναφορὰ στὴ σλαβικὴ προέλευση.
.                   Μὲ ἄλλα λόγια: Ἐπιβάλλεται ἐπαναδιαπραγμάτευση στὶς λεπτομέρειες. Εἶμαι βέβαιος πὼς κάποιοι θὰ ἰσχυριστοῦν ὅτι αὐτὰ τὰ πράγματα δὲν γίνονται. Ἄλλοι θὰ ὑποθέσουν ὅτι πάλι ψηλώνουμε τὸν πήχη, γιὰ νὰ ὑπάρξει ἀδιέξοδο. Τίποτε ἀπ᾽ ὅλα αὐτά. Ἂν ἔχει πίστη κανείς, ὅλα γίνονται. Ὅπως δέχτηκαν οἱ Σκοπιανοὶ νὰ ἀναθεωρήσουν τὸ Σύνταγμά τους, ἔτσι θὰ δεχτοῦν -ἂν φτάσουμε ἕως ἐκεῖ- καὶ τὶς ἑρμηνευτικὲς δηλώσεις γιὰ ἔθνος καὶ τὴ γλῶσσα. Καὶ ἂν δὲν θέλουν, ἂς μὴ λησμονοῦν πώς, γιὰ νὰ τελειώσει ἡ ἔνταξή τους στὸ ΝΑΤΟ, ἡ Βουλή μας πρέπει νὰ κυρώσει καὶ τὴ διμερῆ συμφωνία ἀλλὰ καὶ νὰ δώσει σὲ χωριστὴ ψηφοφορία τὸ πράσινο φῶς γιὰ τὴν ἔνταξή τους στὴ Συμμαχία. Ἡ ἐν λόγῳ ψηφοφορία μπορεῖ νὰ διεξαχθεῖ καὶ μὲ ἐντελῶς διαφορετικὰ δεδομένα, ἂν ἔχει προηγηθεῖ ἐπαναδιαπραγμάτευση τῶν ὅρων «μακεδονικὸ ἔθνος» καὶ «μακεδονικὴ γλώσσα». Ψηφοφορία ἡ ὁποία, δεδομένων τῶν θέσεων τῆς Ν.Δ., θὰ διεξαχθεῖ σὲ μία τέτοια περίπτωση σχεδὸν ἀπὸ μηδενικὴ βάση.


Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

Συναυλια Μικη Θεοδωρακη..Συνταγμα 26/4/1999





Συνταγμα 26/4/1999....
Συναυλια διαμαρτυριας για τους βομβαρδισμους στην Γιουγκοσλαβια....
Τραγουδουν....Γιωργος Νταλαρας....Δημητρης Μητροπανος.....Μανωλης Μητσιας....Κωστας Μακεδονας...Διονυσης Τσακνης....Βασιλης Παπακωνσταντινου....Μανωλης Λιδακης....Μαρια Φαραντουρη...ΚΑΙ ο Μικης


Θεοδωρακης.....


ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ


https://christianvivliografia.wordpress.com/2018/09/26/ὁ-οἰκουμενικὸς-θρόνος-καὶ-ἡ-ἐκκλησ/

ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ 
ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΘΡΟΝΟΣ καὶ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ – ΟΜΙΛΟΥΝ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ


Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΘΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
– ΟΜΙΛΟΥΝ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

.             Ἐξ ἀφορμῆς τῆς ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μελέτης χορηγήσεως αὐτοκεφάλου ἐκκλησιαστικοῦ καθεστῶτος στήν Οὐκρανία, διατυπώθηκαν ἀπόψεις, ἀκόμη καί ἀπό ἐκπροσώπους θεσμικῶν φορέων, διά τῶν ὁποίων ἀμφισβητεῖται τό κανονικόν δικαίωμα τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως νά προβῇ σέ μία τέτοια ἐνέργεια. Ὡς κύριον ἐπιχείρημα προβάλλεται τό ὅτι ἡ Οὐκρανία «ἀποτελεῖ κανονικόν ἔδαφος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας» καί, κατά συνέπειαν, μία τέτοια ἐνέργεια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου θά ἀποτελοῦσεν «εἰσπήδησιν» εἰς ξένην ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν.
.             Κατόπιν τούτου, κρίνεται ἀναγκαῖον ὅπως τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὑπενθυμίσῃ πρός πάντας τήν ἱστορικήν καί κανονικήν ἀλήθειαν ὡς πρός τήν σχέσιν τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως πρός τήν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας, ὅπως αὐτή προκύπτει ἀπό τά σωζόμενα ἐπίσημα ἔγγραφα, τά ὁποῖα, δυστυχῶς, εἴτε ἀγνοοῦνται εἴτε σκοπίμως ἀποκρύπτονται γιά εὐνοήτους λόγους. [Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΘΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ]

Ἡ σχέσις τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πρός τήν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας. Σύντομος ἱστορική ἀναδρομή

.             Ὅπως εἶναι εἰς ὅλους γνωστόν, οἱ Οὐκρανοί, καθώς καί ὅλοι οἱ λαοί, οἱ καταγόμενοι ἐκ τῶν ἀρχαίων Ρώς, ὀφείλουν τήν χριστιανικήν πίστιν καί τήν Ὀρθοδοξίαν των εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Περιττεύει νά γίνῃ ἐδῶ λόγος διά τά γνωστά εἰς ὅλους ἱστορικά γεγονότα, τά ὁποῖα ὡδήγησαν εἰς τόν βαπτισμόν τῶν κατοίκων τοῦ περί τό Κίεβον κράτους τοῦ Βλαδιμήρου τόν δέκατον αἰῶνα καί τήν μετά ταῦτα ἐξάπλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς ὁλόκληρον τήν περιοχήν τῆς Κιεβινῆς Ρωσσίας. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀποτελεῖ τήν μητέρα Ἐκκλησίαν ὁλοκλήρου τοῦ Οὐκρανικοῦ λαοῦ, ὅπως καί ὅλων τῶν Ρώσσων, Λευκορρώσων καί ἄλλων λαῶν τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς.
.             Ἡ Μητρόπολις Ρωσσίας ἀναγράφεται εἰς τά ἀρχαῖα ἐπίσημα συνταγμάτια τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως, παραδείγματος χάριν εἰς τήν Διατύπωσιν τοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ (11ος αἰ.) (παραπομπή1) , ὡς ἑξηκοστή ἐπαρχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Ἦταν ἀρχικῶς ἑνιαία ὑπό τόν τίτλον «Κιέβου καί πάσης Ρωσσίας» μέ ἕδραν τό Κίεβον. Ἔπειτα οἱ μητροπολῖται Κιέβου μετέφεραν τήν κατοικίαν των εἰς Βλαδίμηρον καί τέλος εἰς Μόσχαν, εἶχαν ὅμως πάντοτε ὡς κανονικήν ἕδραν των τήν πόλιν τοῦ Κιέβου. Περί τά μέσα τοῦ 15ου αἰῶνος, ἡ Μητρόπολις Κιέβου διεσπάσθη εἰς δύο κατόπιν ἐκλογῆς τοῦ Μητροπολίτου Ἰωνᾶ ἐν Μόσχᾳ (1448) καί τοῦ Γρηγορίου, ὑπό τόν ἑνωτικόν Πατριάρχην Γρηγόριον Μάμμαν (1458). Ὁ Μητροπολίτης Γρηγόριος ἐπέστρεψεν ἀργότερον εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν καί ἔγινε δεκτός ἀπό τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Διονύσιον Α’ (1470), ἐνῷ εἰς τήν Μόσχαν τό 1561 ἐγκατεστάθη νέος Μητροπολίτης, ὁ Θεοδόσιος, χωρίς συνεννόησιν μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
.              Μετά τήν ἀνύψωσιν τῆς Μητροπόλεως Μόσχας εἰς Πατριαρχεῖον ἐπί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β’ (1589), ἡ Μητρόπολις Κιέβου ἐξακολουθοῦσε νά τελῇ ὑπό τούς Οἰκουμενικούς Πατριάρχας, οἱ ὁποῖοι ἀσκοῦσαν ἐποπτείαν εἴτε διά μέσου πληρεξουσίων Ἐξάρχων εἴτε αὐτοπροσώπως, ὅπως συνέβη τό 1589, ὅταν ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ ἐπεσκέφθη τό Κίεβον καί καθήρεσε τόν Κιέβου Ὀνησιφόρον, ὡς δίγαμον, καθώς καί ἄλλους ἐνόχους κληρικούς, ἐχειροτόνησε δέ Κιέβου τόν Μιχαήλ (Ραγόζα). Ἐπί πλέον, ἐκύρωσε καί εὐλόγησε τήν Ἀδελφότητα τῶν Θεοφανείων (Βογοιαβλένσκη), ἡ ὁποία μετετράπη μετά ταῦτα εἰς Ἀκαδημίαν, καί διέταξε τήν σύγκλησιν ἐπαρχιακῆς Συνόδου Οὐκρανίας.
.             Ἀλλά ἡ πλέον, ἴσως, σημαντική προσφορά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας ὑπῆρξεν ὅταν ἡ Ἐκκλησία αὐτή εἶχε πλήρως ἐκλατινισθῆ καί προσχωρήσει μετά τῶν ἐπισκόπων της εἰς τήν Οὐνίαν. Τότε (1620) ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἐξουσιοδότησε τόν Ἱεροσολύμων Θεοφάνη νά μεταβῇ εἰς τήν Οὐκρανίαν, ὅπου καί ἐχειροτόνησεν Ὀρθοδόξους ἐπισκόπους, ἀνασυνέστησε τήν ἐπαρχιακήν Σύνοδον τῆς Οὐκρανίας καί ἐξέλεξε τόν οἰκεῖον Μητροπολίτην μέ τήν ἐπικύρωσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ἡ χειροτονία τῶν ἱεραρχῶν τῆς μητροπόλεως Κιέβου ἀπό τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων δέν ἐσήμαινε, βεβαίως, ὅτι ἡ μητρόπολις ὑπετάχθη εἰς τό Πατριαρχεῖον του.
.             Ὅταν τό 1654 ἡ Οὐκρανία ἑνώθηκε πολιτικῶς με τήν Ρωσσίαν, ἄρχισε νά ὑποκινεῖται ζήτημα καί ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως τῆς περιοχῆς αὐτῆς μέ τό Πατριαρχεῖον Μόσχας. Οἱ μητροπολῖται, ὅμως, οἱ ἐπίσκοποι, ὁ κλῆρος, οἱ εὐγενεῖς καί ὅλος ὁ λαός τῆς Οὐκρανίας ἀπέκρουαν ἐντόνως τήν ἕνωσιν. Μάταιες ἦταν καί οἱ προσπάθειες τῆς Ρωσσίας νά ἀποκτήσει τήν μητρόπολιν Κιέβου τό 1684 ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἰάκωβο. Ὁ Κιέβου Σίλβεστρος καί οἱ διάδοχοί του Διονύσιος, Ἰωσήφ καί Ἀντώνιος, παρά τάς πιέσεις, δέν ἐδέχθησαν νά χειροτονηθοῦν ἀπό τόν Πατριάρχην Μόσχας. Μόνον ὁ διάδοχος αὐτῶν Γεδεών, τό 1685, παρεπείσθη νά δεχθῇ τήν χειροτονίαν του ἀπό τόν Πατριάρχην Μόσχας Ἰωακείμ, ἀλλά καί τότε πολυπληθής Σύνοδος, ἡ ὁποία συνῆλθεν εἰς τό Κίεβον, ἐκήρυξεν ἄκυρον τήν ἐκλογήν καί παράνομον τήν χειροτονίαν, διότι ἔγινεν ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ἡ ἐνέργεια αὐτή τοῦ πατριάρχου Μόσχας συνιστοῦσε σοβαρὸν κανονικὸν ἀδίκημα. Προαγωγή ἐπισκόπου ξένης ἐπαρχίας εἰς μητροπολίτην ἄνευ συναινέσεως τοῦ οἰκείου Πατριάρχου ἀπετέλει παραβίασιν ἱερῶν κανόνων, ὅπως: ΛΕ´ τῶν Ἀποστόλων, Ϛ´ τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς, ΙΓ´ καί ΚΒ´ ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ΙΕ´ ἐν Σαρδικῇ Συνόδου. Παραλλήλως, ἡ πρᾶξις αὕτη ἐσήμαινε διείσδυσιν εἰς ξένην ἐπαρχίαν, καταδικαστέαν συμφώνως πρός τούς κανόνας: Β´ τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ΙΓ´ καί ΚΒ´ ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, Γ´ ἐν Σαρδικῇ. Ἡ ἁρπαγὴ ξένης ἐπαρχίας καταδικάζεται ρητῶς ὡς παραβίασις τῶν παλαιῶν δικαίων τῶν Ἐκκλησιῶν ἀπό κανόνας ὅπως οἱ: Η´ τῆς Γ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ΛΘ´ τῆς ἐν Τρούλλῳ Οἰκουμενικῆς Πενθέκτης Συνόδου.
.             Κατόπιν τούτων, ὁ Γεδεών καί οἱ ἐν Μόσχᾳ κατενόησαν ὅτι τίποτε δέν ἦτο δυνατόν νά γίνῃ χωρίς τήν ἔγκρισιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί ἔστρεψαν ὅλην τήν προσπάθειάν των εἰς τό νά πεισθῇ (ἤ ἐξαναγκασθῇ) ὁ τότε Οἰκουμενικός Πατριάρχης Διονύσιος Δ’ νά ἀναγνωρίσῃ τήν χειροτονίαν τοῦ Γεδεών. Τήν ὅλην προσπάθειαν πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἀνέλαβεν ἐκ μέρους τῶν βασιλέων καί τῆς Κυβερνήσεως τῆς Ρωσσίας ὁ πρέσβης Νικήτας Ἀλεξέγιεφ, ὁ ὁποῖος μετέβη εἰς τήν Ἀδριανούπολιν, ὅπου παρεπιδημοῦσεν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Διονύσιος Δ¨. Τά τῶν διαπραγματεύσεων καί τῶν παρασκηνιακῶν ἐνεργειῶν ἐξιστορεῖ εἰς τήν Δωδεκάβιβλόν του ὁ ἐκεῖ ἐπίσης τότε παρεπιδημῶν Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος, ὁ ὁποῖος, λόγῳ τῶν προσωπικῶν του σχέσεων με τήν βασιλικήν οἰκογένειαν, διεδραμάτισεν οὐσιαστικόν ρόλον εἰς τάς συνομιλίας.
.             Τό ἀποτέλεσμα τῶν συνομιλιῶν καί διαπραγματεύσεων αὐτῶν ἀποτυπώνεται εἰς τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν «Πρᾶξιν» ἤ «Γράμμα ἐκδόσεως» τοῦ Ἰουνίου τοῦ ἔτους 1686, τήν ὁποίαν ὑπέγραψεν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Διονύσιος Δ’ καί ἡ περί αὐτόν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, καθώς καί ἄλλοι Μητροπολῖται τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τό ἀρχικόν πρωτότυπον τῆς «Πράξεως» αὐτῆς ἔχει καταστραφῆ, σώζονται ὅμως, ἐκτός τῶν ρωσσικῶν μεταφράσεων, καί ἑλληνικά αὐθεντικά ἀντίγραφα τῆς ἐποχῆς Πατριαρχίας Καλλινίκου Β’, (1688, 1689-1693, 1694-1702), ἀπό τά ὁποῖα τό ἀρχικόν ἑλληνικόν κείμενον ἔχει μέ ἀσφάλειαν ἀποκατασταθῆ (παραπομπή2) .
.                Σώζεται ἐπίσης τό ἑλληνικόν πρωτότυπον τοῦ Γράμματος πού ἀπέστειλεν εἰς τούς βασιλεῖς τῆς Ρωσσίας Ἰωάννην καί Πέτρον καί τήν Πριγκίπησαν Σοφίαν ὁ Πατριάρχης Διονύσιος Δ’, δημοσιευμένον εἰς τήν Συλλογήν τῶν ἐπισήμων ἐγγράφων τῆς Ρωσσικῆς Κυβερνήσεως τό 1826 (παραπομπή3).
.             Τά δύο αὐτά κρίσιμα κείμενα, δηλαδή ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική «Πρᾶξις» τοῦ 1686, ὅπως ἀποκαταστάθηκε σήμερα ἀπό ρώσσους ἱστορικούς στήν ἀρχική της μορφή, καί τό πρωτότυπον Γράμμα τοῦ Πατριάρχου Διονυσίου Δ΄πρός τούς ρώσσους βασιλεῖς, παρατίθενται αὐτούσια εἰς τό Παράρτημα τοῦ παρόντος. Σώζονται, βεβαίως, καί ἄλλα ἐπίσημα ἔγγραφα διά τό θέμα τοῦτο, ἐκ τῶν ὁποίων μόνον ἕνα εἰς ἑλληνικόν ἀντίγραφον καί τά λοιπά εἰς ρωσσικάς μεταφράσεις τῆς ἐποχῆς, μεταξύ τῶν ὁποίων ἐπίσημες μεταφράσεις τοῦ ρωσσικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, πού διατηροῦνται εἰς τά ἀρχεῖα του, καθώς καί ἄλλα, προφανῶς καὶ αὐτά σέ ἐπίσημες μεταφράσεις, σέ χειρόγραφα τῆς συλλογῆς «Ἰκόνα», πού περιέχει διάφορα κείμενα ἀφορῶντα τό Πατριαρχεῖον Μόσχας (παραπομπή4) .
.,                Περιττόν νά τονισθῇ ὅτι τό πρῶτον ἀπό τά κείμενα αὐτά, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ ὄχι μόνον Πατριαρχικόν, ἀλλά καί Συνοδικόν ἔγγραφον, ὑπερτερεῖ εἰς κανονικήν καί νομικήν ἀξίαν, καί πρέπει νά προτιμᾶται κάθε ἄλλου ὡς ἡ γνησία ἔκφρασις τῆς βουλήσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὅπου, τυχόν, ὑπάρχουν διαφοραί.

Τί προκύπτει ἀπό τήν μελέτην τῶν Κειμένων;

.                Ἀπό τήν μελέτην τῶν δύο αὐτῶν θεμελιωδῶν κειμένων, καί κυρίως τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς «Πράξεως» ἤ, ἀκριβέστερον, «Γράμματος Ἐκδόσεως» προκύπτουν τά ἑξῆς:

1. Ἡ ὑπαγωγή τῆς Μητροπόλεως Κιέβου ἔγινε «τρόπῳ συγκαταβατικῷ» καί «οἰκονομικῶς», λόγῳ τῶν συγκεκριμένων ἱστορικῶν συνθηκῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, «διά τε τό τοῦ τόπου ὑπερβάλλον διάστημα καί διά τάς συμβαινούσας ἀναμεταξύ τῶν δύο βασιλειῶν μάχας», ἕνεκα τῶν ὁποίων «ὁ ἐχθρός τῆς ὀρθῆς καί ἀληθοῦς καί ἁγίας καί ἀμωμήτου πίστεως τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν ζιζάνια καί ἀκάνθας ἐγκατέσπειρε μεταξύ τοῦ σίτου, ἤτοι τῆς ὀρθοδοξίας, καί κινδυνεύει ταύτην ὑποχείριον ἕξειν τοῖς ἀλλοτρίοις καί ἐναντίοις φρονήμασι». Τόν προσωρινόν χαρακτῆρα τῆς κατ’ οἰκονομίαν καί συγκατάβασιν διευθετήσεως, τήν ὁποίαν προβλέπει ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική «Πρᾶξις» τοῦ 1686, μαρτυρεῖ ρητῶς καί ὁ λόγιος διαπρεπής Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος, τοῦ ὁποίου ὁ ρόλος εἰς τάς σχετικάς διαπραγματεύσεις ὑπῆρξεν, ὡς ἐλέχθη, καίριος, ὅταν γράφῃ ὅτι ἐδήλωσεν εἰς τόν μεσολαβητήν πρέσβην Νικήταν Ἀλεξιοβίτσην: «νά δοθῇ … τό Κίεβον ἐπιτροπικῶς τῷ Μοσχοβίας διά τήν κατέχουσαν τυραννίδα, ἕως ἡμέρας ἐπισκέψεως θείας» (παραπομπή5) .

2. Ὅπως προκύπτει ἀπό τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν «Πρᾶξιν» τοῦ 1686, τό νόημα τῆς «ὑπαγωγῆς» τῆς Μητροπόλεως Κιέβου εἰς τόν Πατριάρχην Μόσχας συνίστατο, κατ΄ οὐσίαν, μόνον εἰς τήν ἄδειαν τῆς χειροτονίας τοῦ Μητροπολίτου Κιέβου: «ἵνα ἡ ἁγιωτάτη ἐπαρχία Κιέβου εἴη ὑποκειμένη ὑπό τοῦ ἁγιωτάτου πατριαρχικοῦ θρόνου τῆς μεγάλης καί θεοσώστου πόλεως Μοσχοβίας, χειροτονεῖσθαι δηλαδή μητροπολίτην Κιέβου ἐν αὐτῇ ἡνίκα παρεμπέσῃ χρεία». Ἡ ἐπεξήγησις («δηλαδή») ἐξηγεῖ τό νόημα τοῦ «ὑποκειμένη». Ἡ πρᾶξις λέγει ρητῶς : « ἡ ὑποταγὴ τῆς μ(ητ)ροπόλ(εως) ταύτης Κιόβου ἀνετέθη ὑπὸ τὸν ἁγιώτατον π(ατ)ριαρχικὸν τῆς Μοσχοβίας θρόνον », δηλαδή ὁ Πατριάρχης Μόσχας μπορεῖ νά χειροτονεῖ τόν μητροπολίτην Κιέβου ἐξ ὁνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καί μόνον. Τὰ σωζόμενα σέ ἑλληνικά ἀντίγραφα ἔγγραφα λέγουν : «δοθῆναι ἄδειαν … χειροτονεῖν », «… κ(αὶ) διδόντος οἰκονομικῶς ἐκείνῳ τὴν τοιαύτην ἄδειαν ». Τό μόνον σωζόμενον εἰς πρωτότυπον ἔγγραφον (Γράμμα πρός τούς βασιλεῖς) λέγει ρητῶς : « ὁ μακαριώτατος Πατριάρχης Μοσχοβίας … ἔχῃ ἐπ᾽ ἀδείας χειροτονεῖν Κιόβου Μητροπολίτην», δηλαδή ὁ Πατριάρχης Μόσχας μπορεῖ νά προβαίνει εἰς χειροτονίαν μητροπολίτου Κιέβου μέ ἄδεια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Τό ὅτι δέν πρόκειται περί πλήρους ἐκχωρήσεως τῆς ἐπαρχίας Κιέβου εἰς τόν Πατριάρχην Μόσχας εἶναι ἐμφανές ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ «Πρᾶξις» (α) στερεῖ ἀπό τόν ἐν λόγῳ Πατριάρχην τό δικαίωμα νά ἐκλέγῃ τόν Μητροπολίτην Κίεβου, καί (β) ὑποχρεώνει τόν ἑκάστοτε Μητροπολίτην Κιέβου νά μνημονεύῃ τόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως «ἐν πρώτοις» κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν. Ἡ σημασία τῶν δύο αὐτῶν ὅρων εἶναι ἀνάγκη νά τονισθῇ.

3. Ἡ δοθεῖσα εἰς τόν Πατριάρχην Μόσχας ἄδεια νά χειροτονῇ Μητροπολίτην Κιέβου καί μόνον ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐκλέγεται ἀπό τόν κλῆρον καί τόν λαόν τῆς ἐπαρχίας Κιέβου, ὑποδηλώνει σημαντικόν βαθμόν αὐτονομίας καί αὐτοτελείας τῆς ἐπαρχίας αὐτῆς, τήν ὁποίαν αὐτονομίαν δέν παραχωρεῖ ὁ Πατριάρχης Μόσχας ὡς οἱονεί κυριάρχης τῆς ἐν λόγῳ περιοχῆς, ἀλλά ὑποχρεοῦται νά ἀποδεχθῇ ὡς ὅρον, τόν ὁποῖον θέτει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί τόν ὁποῖον εἶναι ὑποχρεωμένος νά τηρήσῃ. Ὁ Πατριάρχης Μόσχας, κατά τόν ὅρον τοῦτον, δέν ἔχει τό δικαίωμα νά προβῇ εἰς συγχώνευσιν ἤ διαμελισμόν ἤ κατάργησιν τῆς Μητροπόλεως αὐτῆς. Ἀποκλείεται δηλαδή ἡ διοικητική ἀπορρόφησίς της ἀπό τό Πατριαρχεῖον Μόσχας.

4. Ἡ ὑποχρέωσις τοῦ ἑκάστοτε Μητροπολίτου Κιέβου νά μνημονεύῃ «ἐν πρώτοις» κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν, τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην ἀποτελεῖ τήν πλέον σαφῆ ἀπόδειξιν ὅτι ἡ ἐπαρχία Κιέβου δέν ἐδόθη εἰς τό Πατριαρχεῖον Μόσχας ὡς κανονικόν ἔδαφός του. Ἡ κατά τό «ἐν πρώτοις» τῆς Θείας Λειτουργίας μνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Πατριάρχου δηλώνει τήν κανονικήν ἐξάρτησιν τοῦ μνημονεύοντος καί δέν ἀποτελεῖ ἁπλῆν εὐχητικήν ἔκφρασιν ἤ φιλοφρόνησιν. Εἰς τήν συγκεκριμένην μάλιστα Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν «Πρᾶξιν», αἰτιολογεῖται ρητῶς ὁ ὅρος τῆς μνημονεύσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς «πηγῆς καί ἀρχῆς» τῶν ὑποκειμένων εἰς αὐτόν ἀρχιερέων. Ἐνῶ τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου Μόσχας, μετά ἀπό ἐκείνο τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, ἀποδίδεται εἰς τήν ἰδιότητα αὐτοῦ ὡς «γέροντος καί προεστῶτος», δηλαδή εἰς τήν πνευματικήν σχέσιν τοῦ χειροτονουμένου πρός τόν χειροτονήσαντα αὐτόν (παραπομπή6) . Πρέπει νά ἐπισημανθῇ ὅτι ἡ Πρᾶξις περί τοῦ ἐν Βενετίᾳ μητροπολίτου Φιλαδελφείας, ἡ ὁποία τοῦ παραχωρεῖ ἄδειαν χειροτονίας τῶν ἀρχιερέων Κεφαλληνίας καί Κυθήρων, ὁρίζει καί τήν μνημόνευσιν τοῦ Φιλαδελφείας ὑπό τῶν χειροτονουμένων ἀπό αὐτόν ἀρχιερέων, χωρίς νά ὑποδηλοῖ τοῦτο ὅτι ὁ Φιλαδελφείας γίνεται κυρίαρχος αὐτῶν. Κατ΄ ἀναλογίαν καί ἡ μνημόνευσις τοῦ Πατριάρχου Μόσχας ὑπό τοῦ Κιέβου μετά τόν Κωνσταντινουπόλεως δέν ὑποδηλοῖ καμίαν παραχώρησιν δικαιοδοσίας εἰς αὐτόν. Διά τούς λόγους αὐτούς ὁ ρῶσσος ἐρευνητής Vadim Mironovich Lurie (παραπομπή7), ὁ ὁποῖος ἐμελέτησε τά σχετικά πρός τήν Μητρόπολιν Κιέβου συνοδικά ἔγγραφα τοῦ 1686, καθώς καί ἄλλοι ρῶσσοι ἱστορικοί, κατέληξαν εἰς τό συμπέρασμα ὅτι οἱ ὅροι αὐτοί ἔχουν σαφῶς ὡς σκοπόν τήν διατήρησιν τῆς κανονικῆς ἐξουσίας τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπί τῆς ἐπαρχίας τοῦ Κιέβου (παραπομπή8).

5. Τό δικαίωμα, τό ὁποῖον δίδεται ἀπό τόν κυριάρχην ἀρχιερέα εἰς ξένους ἀρχιερεῖς νά χειροτονοῦν κληρικούς εἰς τήν ἐπαρχίαν του, εἶναι κανονικόν καί συνηθέστατον ἀκόμη καί σήμερον, ὅταν αὐτό γίνεται με τήν ρητήν ἄδειαν τοῦ οἰκείου ποιμενάρχου, χωρίς τοῦτο νά σημαίνῃ ἐκχώρησιν κανονικοῦ ἐδάφους. Αὐτό ἀκριβῶς ὑποδηλώνει καί ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική «Πρᾶξις» τοῦ 1686, ὅταν προβλέπῃ, ὅπως κληρικοί καί λαϊκοί τῆς ἐπαρχίας Κιέβου «ἔχωσιν ἄδειαν, ὡς καλή καί κατά τούς κανόνας ἐπικρατήσασα συνήθεια», νά ἀποστέλλουν τόν ἐκλεγέντα ἀπό αὐτούς ὑποψήφιον Μητροπολίτην Κιέβου εἰς τόν Πατριάρχην Μόσχας πρός χειροτονίαν. Πρόκειται, δηλαδή, περί ἐπ’ ἀδείᾳ τοῦ κυριάρχου ἀρχιερέως παραχωρήσεως τοῦ δικαιώματος τῆς χειροτονίας ἀρχιερέως ὑπαγομένου εἰς τήν δικαιοδοσίαν του πρός ἄλλον ἀρχιερέα (παραπομπή9).

6. Ἡ ἐκχώρησις ἀπό τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Διονύσιον Δ΄ πρός τόν Πατριάρχην Μόσχας τῆς ἀδείας νά χειροτονῇ τόν ἑκάστοτε Μητροπολίτην Κιέβου ἔγινε διά συνοδικοῦ «Γράμματος Ἐκδόσεως», τίτλου, τόν ὁποῖον ἔχουν ὅλα τά σχετικά ἔγγραφα, καί τόν ὁποῖον φέρει καί τό κυριώτερον ἐξ αὐτῶν. Ὁ ὅρος «ἔκδοσις» εἶναι τεχνικός καί σημαίνει κατά τήν ἐποχήν ἐκείνην ἐν εὐρυτέρᾳ ἐννοίᾳ «ἄδειαν», καί εἰς τήν συγκεκριμένην περίπτωσιν, ἄδειαν χειροτονίας ἤ μεταθέσεως. Δέν πρόκειται, συνεπῶς, περί «Πράξεως» ἤ «Τόμου» ἐκχωρήσεως κανονικοῦ ἐδάφους εἰς ἄλλην αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν ἀπό τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ὅπως συνέβη εἰς περιπτώσεις χορηγήσεως αὐτοκεφαλίας (π.χ. πρός τάς Ἐκκλησίας Ἑλλάδος, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Πολωνίας, Ἀλβανίας, Τσεχίας καί Σλοβακίας), καθώς καί ἐκχωρήσεως συγκεκριμένων περιοχῶν εἰς ἄλλην αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν (βλ. π.χ. τήν ἐκχώρησιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος τῶν Ἰονίων νήσων, τῆς Θεσσαλίας, ἤ τῆς Διασπορᾶς τό 1908 καί τήν ἐπαναφοράν της εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τό 1922). Οὐδέποτε ἐδόθη τμῆμα κανονικοῦ ἐδάφους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς ἄλλην αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν διά «Γράμματος ἐκδόσεως». Καί ἡ ἀνύψωσις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας εἰς Πατριαρχεῖον, με τήν ὁποίαν καθορίζονται καί τά ὅρια τῆς δικαιοδοσίας του, διά τῆς ἐκδόσεως Τόμου ἔγινε (παραπομπή10). Ἐάν ἤθελε τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον νά ἐκχωρήσῃ κανονικόν ἔδαφός του (τήν Οὐκρανίαν) εἰς τό Πατριαρχεῖον Μόσχας, θά ἐχρησιμοποίει ἔγγραφον ἀνάλογον ἐκείνου τό ὁποῖον ἐξέδωσεν εἰς ὅλας τάς ἄλλας περιπτώσεις.

.               Πάντα ταῦτα μαρτυροῦν ὅτι ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική «Πρᾶξις» τοῦ 1686 εἶχε τό νόημα, τό ὁποῖον περιγράφει ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος, ὁ ὁποῖος καί ἐγνώριζε τά πράγματα ἐκ πρώτης χειρός ὡς μέτοχος τῶν γενομένων διαπραγματεύσεων: «νά εἶναι ἐπαρχία μέν τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ἐπιτροπευομένη     δέ παρά τοῦ ἁγιωτάτου Πατριάρχου Μοσχοβίας» (παραπομπή11) , καί τοῦτο, κατά τόν ἴδιον Πατριάρχην, «διά τήν κατέχουσαν τυραννίδα, ἕως ἡμέρας ἐπισκέψεως θείας», δηλαδή ἄχρι καιροῦ.

Ἡ μέχρι σήμερον κατάστασις

.              Τό τί συνέβη μετά τό 1686 εἶναι εἰς ὅλους γνωστόν. Τό Πατριαρχεῖον Μόσχας οὐδέποτε ἐτήρησε τούς ὅρους τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς «Πράξεως» τόσον ὡς πρός τόν τρόπον ἐκλογῆς τοῦ Μητροπολίτου Κιέβου (ἀπό τόν κλῆρον καί τόν λαόν τῆς περιοχῆς του), ὅσον καί ὡς πρός τήν μνημόνευσιν «ἐν πρώτοις» τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἀπό τόν ἑκάστοτε Μητροπολίτην Κιέβου κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν. Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ, καί κυρίως τῆς πραξικοπηματικῆς καταργήσεως τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἀπό τόν ἑκάστοτε Κιέβου, ἡ de jure ἐξάρτησις τῆς Μητροπόλεως Κιέβου (καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας) ἀπό τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον κατέστη αὐθαιρέτως προσάρτησις καί συγχώνευσις τῆς Οὐκρανίας με τό Πατριαρχεῖον Μόσχας.
.            Ὅλα αὐτά συνέβησαν εἰς μίαν χρονικήν περίοδον κατά τήν ὁποίαν ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος, δεινῶς δοκιμαζόμενος, ἀδυνατοῦσε «ἕνεκα τῶν καιρικῶν περιστάσεων νά ἄρῃ τήν φωνήν αὐτοῦ κατά τῶν τοιούτων αὐτοβούλων ἐνεργειῶν» (παραπομπή12). Ἀλλά «τό ἐξ ἀρχῆς ἀνυπόστατον οὐ βεβαιοῦται τῇ χρονίᾳ παραδρομῇ», κατά γενικόν ἀξίωμα τοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου, ἀναγνωριζόμενον καί ἀπό τούς ἱερούς κανόνας (παραπομπή13). Ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας δέν ἔπαυσε νά ἀποτελῇ de jure κανονικόν ἔδαφος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
.               Ἡ μετά 30 ἔτη παραγραφή, ἡ ὁποία προβλέπεται ἀπό τούς κανόνας 17 τῆς Δ΄ καί 25 Στ΄ (Πενθέκτης) Οἰκουμενικῶν Συνόδων δέν δύναται νά ἐφαρμοσθῇ εἰς τήν παροῦσαν περίπτωσιν, διότι οἱ κανόνες αὐτοί ὁμιλοῦν περί τῶν «ἀγροικικῶν» ἢ «ἐγχωρίων» παροικιῶν καί ὄχι περί ἐπισκοπῶν ἢ μητροπόλεων. Ἐπ’ αὐτοῦ συμφωνοῦν ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι ἑρμηνευταί τῶν κανόνων τούτων (παραπομπή14) .
.             Τοῦτο ἐγνώριζε πάντοτε τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, παρά τήν «ἕνεκα τῶν καιρικῶν περιστάσεων» ἐπιδειχθεῖσαν ὑπ’ αὐτοῦ ἀνοχήν τῶν αὐθαιρέτως τετελεσμένων ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Αὐτό ἀπεδείχθη εἰς τήν περίπτωσιν χορηγήσεως ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου αὐτοκεφαλίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας κατά τό ἔτος 1924. Εἰς τόν σχετικόν Τόμον ρητῶς ἀναφέρεται ὅτι ἡ περιοχή τοῦ Κιέβου, εἰς τήν ὁποίαν ὑπήγετο καί ἡ Πολωνία, οὐδέποτε ἔπαυσε νά ἀνήκῃ εἰς τήν κανονικήν δικαιοδοσίαν τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καθώς καί ὅτι οἱ ὅροι τῆς Πράξεως τοῦ 1686 οὐδέποτε ἐτηρήθησαν ἀπό τό Πατριαρχεῖον Μόσχας.

 Συμπεράσματα

.              Ἀπό τήν μελέτην τῶν ἐπισήμων ἐγγράφων, ὅπως αὐτά διεσώθησαν ἤ ἀποκατεστάθησαν ἀπό τήν ἱστορικήν ἔρευναν, ὄχι μόνον Ἑλλήνων ἀλλά καί Ρώσσων ἐρευνητῶν, προκύπτει ὅτι:

1.Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον οὐδέποτε παρεχώρησε τήν Μητρόπολιν Κιέβου, διά νά ἀποτελῇ κανονικόν ἔδαφος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Τά κανονικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας καθωρίσθησαν, ὅταν ἡ Ἐκκλησία αὐτή ἀνυψώθη εἰς Πατριαρχεῖον τό 1589, καί οὐδέποτε μεταβλήθηκαν διά Πατριαρχικοῦ ἤ Συνοδικοῦ Τόμου. Ἡ Μητρόπολις Κιέβου δέν περιλαμβάνεται μέσα εἰς τά ὅρια αὐτά. Κάθε γεωγραφική περιοχή ἐκτός τῶν ὁρίων, τά ὁποῖα διαγράφονται ἀπό τόν Τόμον τῆς αὐτοκεφαλίας οἰασδήποτε Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εὑρίσκεται ἐκτός τοῦ κανονικοῦ ἐδάφους της, ὅπως ἀκριβῶς προβλέπεται διά κάθε αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν

2. Ἡ Μητρόπολις Κιέβου (καί ὅλη ἡ σημερινή Οὐκρανία) ὑπῆρξεν ἀπό τήν ἵδρυσίν της ἐπαρχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κατέχουσα ἀρχικῶς τήν προσήκουσαν θέσιν εἰς τό Συνταγμάτιον, ἐνῶ ὁ ἑκάστοτε Μητροπολίτης ἐλάμβανε τήν χειροτονίαν του ἀπό τόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως ἀδιακόπως μέχρι τόν 17ον αἰῶνα. Ὁ δεσμός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας μέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἦταν τόσον ἰσχυρός ὥστε, καί μετά τήν πολιτικήν ἕνωσιν τῆς περιοχῆς μέ τήν Μόσχαν τό 1654, κάθε προσπάθεια τοῦ Πατριάρχου Μόσχας νά χειροτονήσῃ τόν Μητροπολίτην Κιέβου νά συναντᾷ τήν σφοδράν ἀντίδρασιν τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς Οὐκρανίας. Ἡ πραξικοπηματική χειροτονία τοῦ Γεδεών ὡς Μητροπολίτου Κιέβου ἀπό τόν Πατριάρχην Μόσχας Ἰωακείμ τό 1685 συνήντησε καί πάλιν τήν ἀντίδρασιν τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς Μητροπόλεως. Μόνον ὅταν ὁ τότε Οἰκουμενικός Πατριάρχης Διονύσιος Δ’ ὑπό ἰσχυράν πίεσιν παρεχώρησε τό ἔτος 1686 τήν ἄδειαν εἰς τόν Πατριάρχην Μόσχας νά χειροτονῇ τόν ἑκάστοτε Μητροπολίτην Κιέβου, ὁ κλῆρος καί ὁ λαός τῆς περιοχῆς αὐτῆς ἀπεδέχθη τήν χειροτονίαν τοῦ Γεδεών καί τῶν μετέπειτα διαδόχων του ἀπό τόν Πατριάρχην Μόσχας.

3. Τά ἐπίσημα ἔγγραφα, ἐπί τῇ βάσει τῶν ὁποίων ἐδόθη αὐτή ἡ ἄδεια πρός τόν Πατριάρχην Μόσχας, εἶναι ἤδη γνωστά, καί ἀποκαλύπτουν ὅτι:

         α) Τό ἔγγραφον, διά τοῦ ὁποίου ἐδόθη ἡ ἄδεια αὐτή εἰς τόν Πατριάρχην Μόσχας χαρακτηρίζεται καί ὀνομάζεται εἰς ὅλα τά ὑπάρχοντα ἐπίσημα κείμενα ὡς «Γράμμα ἐκδόσεως» («ἐκδόσεώς φημί γράμματος»), τό ὁποῖον, εἰς τήν τεχνικήν ὁρολογίαν τῆς ἐποχῆς ἀλλά καί σήμερον, δηλώνει χορήγησιν ἀδείας πρός τέλεσιν χειροτονίας ἤ ἄλλης κανονικῆς πράξεως, οὐδέποτε δέ χρησιμοποιεῖται κατά τήν πλήρη ἐνσωμάτωσιν κανονικοῦ ἐδάφους εἰς ἄλλην αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν.

         β) Συμφώνως πρός ὅλα τά ὑπάρχοντα ἔγγραφα, ἡ ἄδεια χειροτονίας τοῦ Μητροπολίτου Κιέβου ἀπό τόν Πατριάρχην Μοσχοβίας ἐδόθη «οἰκονομικῶς», «διά τήν ἐνεστῶσαν ἀνάγκην», ἤτοι «τό ὑπερβάλλον τοῦ τόπου διάστημα καί τάς ὁσημέραι ἐπισυμβαινούσας μεταξύ τῶν δύο βασιλειῶν μάχας». Ἐνεῖχε, δηλαδή, ἡ ἄδεια αὐτή προσωρινόν χαρακτῆρα καί ἴσχυεν, ἐφ’ ὅσον ὑπῆρχαν οἱ λόγοι, διά τούς ὁποίους ἐδόθη.

       γ) Ὁ χαρακτηρισμός τῆς Μητροπόλεως Κιέβου ὡς «ὑποκειμένης» ὑπό τόν Πατριάρχην Μόσχας, ἡ ὁποία ἀπαντᾶ εἰς τό κείμενον τῆς «Πράξεως», ἐπεξηγεῖται ἀμέσως ἀπό τό ἴδιον τό Κείμενον, ὅτι σημαίνει δηλαδή «χειροτονεῖσθαι μητροπολίτην ἐν αὐτῇ (τῇ Μητροπόλει Κιέβου)» ὑπό τοῦ Πατριάρχου Μόσχας. Ὁ σκοπός καί τό νόημα τῆς Πράξεως συνίστανται εἰς τήν «ἄδειαν» τελέσεως τῆς χειροτονίας τοῦ Μητροπολίτου Κιέβου ἀπό τόν Πατριάρχην Μόσχας, καί ὄχι εἰς τήν ἐκχώρησιν κανονικοῦ ἐδάφους εἰς αὐτόν. Αὐτό καί μόνον ἦτο, ἄλλωστε, τό αἴτημα πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, ὅπως τό κατανοεῖ καί τό καταγράφει ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική «Πρᾶξις»: «δοθῆναι ἄδειαν τῷ μακαριωτάτῳ Πατριάρχῃ Μοσχοβίας χειροτονεῖν μητροπολίτην Κιέβου, ἡνίκα ἐμμένῃ ὑστερουμένη γνησίου ἀρχιερέως ἡ μητρόπολις αὕτη». Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Διονύσιος Δ’ καί ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου δέν εἶχαν λόγον νά παραχωρήσουν «ὑπερεκπερισσοῦ» ἐκείνου, τό ὁποῖον ἐζητήθη.

       δ) Οἱ ὅροι, τούς ὁποίους θέτει ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική Πρᾶξις, ἐπιβεβαιώνουν πέρα πάσης ἀμφιβολίας τό ὅτι δέν παρεχωρήθη τό κανονικόν ἔδαφος τῆς Μητροπόλεως Κιέβου εἰς τό Πατριαρχεῖον Μόσχας. Οὐδέποτε συνέβη νά παραχωρηθῇ κανονικόν ἔδαφος εἰς ἄλλην αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν, ὑπό τόν ὅρον ὅτι δέν θά ἔχῃ τό δικαίωμα νά διοικῇ αὐτή πλήρως τά τῆς περιοχῆς αὐτῆς, περιλαμβανομένου καί τοῦ τρόπου ἐκλογῆς ἀρχιερέων της, καί, τό σπουδαιότερον, μέ τήν ὑποχρέωσιν νά μνημονεύεται εἰς τό «ἐν πρώτοις» τῆς Θείας Λειτουργίας ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ὁποίαν προῆλθε.

.                Ταῦτα ἐγνώριζε βεβαίως, τό Πατριαρχεῖον Μόσχας, καί διά τοῦτο αὐθαιρέτως παρεβίασε τούς ὅρους αὐτούς καί οὐδέποτε τούς ἐτήρησε, ἀκριβῶς διότι ἐπεδίωκε νά ἐνσωματώσῃ αὐτοβούλως τήν Μητρόπολιν Κιέβου (καί τήν Οὐκρανίαν) εἰς τήν κανονικήν δικαιοδοσίαν του. Ἀλλά αὐτό ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς καί παραβίασιν τῶν ἱερῶν Κανόνων (παραπομπή15) καί τῆς Πράξεως, εἰς τήν ὁποίαν στηρίζεται ἡ ὅλη σχέσις τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας πρός τήν περιοχήν αὐτήν. Ἡ μή τήρησις τῶν ὅρων μιᾶς Πράξεως καθιστᾶ ἄκυρον τήν Πρᾶξιν εἰς τό σύνολόν της. Καί ἐπειδή δέν πρόκειται περί κοινοῦ ἤ κοσμικοῦ, ἀλλά περί ἐκκλησιαστικοῦ, δηλαδή ἱεροῦ, κειμένου, ἄς ὑπομνησθοῦν πρός τούς παραβάτας τῶν ὅρων τά λόγια, μέ τά ὁποῖα καταλήγει ἡ Πρᾶξις: «ὁ δέ παρά τά γεγραμμένα διανοηθείς ἤ ἄλλως πως βουληθείς ἀπείθειαν ἤ ἐναντιότητα ἐνδείξασθαι, τῇ τοῦ Κυρίου διαταγῇ ἀντιστήσεται καί παρ΄ ἐκείνου τάς ἀντιμισθίας ἕξει ὡς καταφρονητής τῶν πατριαρχῶν, ὄντων εἰκόνων τοῦ Θεοῦ ἐμψύχων τε καί ζωσῶν».

4. Τήν ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας παραβίασιν καί μή τήρησιν τῶν ὅρων τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως τοῦ 1686 τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, λόγῳ τῶν δυσμενῶν ἱστορικῶν συνθηκῶν, ὑπό τάς ὁποίας διετέλει, ἀνέχθηκε καί ἀπεσιώπησεν, ἀλλ’ οὐδέποτε διέγραψεν ἤ ἐλησμόνησεν. Ἀπόδειξιν τούτου ἀποτελεῖ ἡ χορήγησις ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως αὐτοκεφαλίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας τό 1924 διά τῆς ἐκδόσεως Τόμου, εἰς τόν ὁποῖον ἀναφέρεται ρητῶς ὅτι ἡ ἀπόφασις αὐτή στηρίζεται εἰς τό γεγονός ὅτι ἡ Πολωνία ἀνῆκεν ἐκκλησιαστικῶς εἰς τόν ὑπό τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον Μητροπολίτην Κιέβου, καί ὅτι δέν ἐτηρήθησαν ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας οἱ προβλεπόμενοι ὅροι. Ἡ χορήγησις τῆς αὐτοκεφαλίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Πολωνίας ἔγινε δεκτή ἀπό ὅλας τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, πλήν ἐκείνης τῆς Ρωσσίας, ἡ ὁποία ἐχορήγησεν ἴδιον αὐτοκέφαλον εἰς τήν Ἐκκλησίαν αὐτήν τό 1949. Διά τοῦ τρόπου τούτου ἐμμέσως ἔγινε δεκτόν ἀπό ὅλας τάς ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, πλήν ἐκείνης τῆς Ρωσσίας, καί τό κυριαρχικόν δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐπί τῆς μητροπόλεως τοῦ Κιέβου καί τῆς Οὐκρανίας.

                                                                             * * *

.           Ὅταν τό 1757 ἡ Μητρόπολις Χαλεπίου ἐδόθη εἰς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον, λόγῳ δυσκολιῶν διοικήσεώς της ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας, εἰς τό ὁποῖον κανονικῶς ἀνῆκεν, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Νεόφυτος Ζ’ ἐτόνιζεν εἰς τήν σχετικήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Πρᾶξιν ἐπιστροφῆς τῆς Μητροπόλεως αὐτῆς εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας τό 1792 τά ἀκόλουθα: «τό ἀντιλαμβάνεσθαι μέν καί ἐκ τῶν ἐνόντων βοηθεῖν πρός τάς χρείας καί τοῖς λοιποῖς ἁγιωτάτοις Πατριαρχικοῖς καί Ἀποστολικοῖς Θρόνοις, πάνυ προσῆκον ἐκ παλαιοῦ ἡγεῖται ὁ καθ’ ἡμᾶς οὑτωσί ἁγιώτατος Πατριαρχικός, Ἀποστολικός καί Οἰκουμενικός Θρόνος, ἀφαιρεῖσθαι γε μήν ἐκείνων τά δίκαια καί πλεονεκτεῖν ἀδικοῦντα, οὐχ ὅπως πράττειν, ἀλλ’ οὐδέ ἀκούειν ἀνέχεται. Ἐκεῖνο μέν γάρ δίκαιον καί ἄξιον ἑαυτοῦ, τοῦτο δέ τοὐναντίον ἄδικόν τε καί ἀπρεπές τῷ Πατριρχικῷ ἀξιώματι» (παραπομπή16).
.         Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον πάντοτε προσέτρεξεν εἰς βοήθειαν καί συναντίληψιν τῶν δοκιμαζομένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Οὐδέ ὅμως «ἀκούειν ἀνέχεται» τόν σφετερισμόν τῶν κανονικῶν δικαίων μιᾶς Ἐκκλησίας ἀπό ἄλλην. Ὅλα τά ὑπάρχοντα σχετικά ἐπίσημα ἔγγραφα προβλέπουν ὅτι ὁ ἑκάστοτε Μητροπολίτης Κιέβου θά ὤφειλε νά ἐκλέγεται ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας καί νά μνημονεύῃ ὡς κανονικήν «ἀρχήν» του «ἐν πρώτοις» τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν. Ἡ μή τήρησις τῶν θεμελιωδῶν αὐτῶν ὅρων ἀποτελεῖ σφετερισμόν ξένης δικαιοδοσίας. Ἡ δέ ὕπαρξις τῶν ὅρων αὐτῶν εἰς ὅλα τά ὑπάρχοντα ἐπίσημα κείμενα μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως οὐδέποτε ἀπεμπόλησε de jure τά κανονικά δικαιώματά της εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας.
.            Πρέπει ἐπίσης, νά ἐπισημανθῇ καί ἕνα ἐκ τῶν βασικῶν ἀξιωμάτων τοῦ δικαίου: ἡ ἀρχή, ἡ ὁποία ἐξέδωσε μίαν Πρᾶξιν ἔχει ἀπόλυτον προτεραιότητα εἰς τήν ἑρμηνείαν της. Συνεπῶς, εἰς τήν συγκεκριμένην περίπτωσιν ἡ ἑρμηνεία τῶν Πατριαρχικῶν καί Συνοδικῶν Πράξεων ἀνήκει πρωταρχικῶς εἰς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον.
.              Δικαιοῦται,   συνεπῶς,   καί ὑποχρεοῦται   τό   Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον νά λαμβάνῃ τήν προσήκουσαν μητρικήν μέριμναν περί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας εἰς κάθε περίπτωσιν, κατά τήν ὁποίαν κρίνεται τοῦτο ἀναγκαῖον.


ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1 J. Darrouzès, Notitiae episcopatuum Ecclesiae Constantinopolitanae, Paris, 1981, σ. 388.
2 В. Г. Ченцова (V. G. Tchentsova), Синодальное решение 1686 г. о Киевской митрополии, Древняя Русь. Вопросы медиевистики 2 [68] (2017) 100-102.
3 Собранiе государственныхъ грамотъ и договоровъ, хранящихся въ государственной коллегiи иностранныхъ дѣлъ, Часть четвертая, Москва, 1826, σ. 514-517.
4 Архив Юго-Западной России, Часть 1, Том V, Киев, 1859, σ. 166-193.
5 Δοσιθέου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, Ἱστορία περί τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις Πατριαρχευσάντων, Βιβλ. 11, § 28, ΤΟΜΟΣ ΣΤ’, (ἐκδ. Βασ. Ρηγοπούλου), 1983, σ. 240
6 Οἱ ὅροι «γέρων» καί «προεστώς» προέρχονται ἀπό τήν μοναστηριακήν ὁρολογίαν καί δηλώνουν πνευματικήν σχέσιν. Βλ. Παντελεήμονος Καρανικόλα, Κλείς Ὀρθοδόξων Κανονικῶν Διατάξεων, 1979, σ. 298-299.
7 Лурье, В., Русское православие между Киевом и Москвой очерк истории русской православной традиции между XV и XX веками, Москва, 2009.
8 Βλ. K. Vetochnikov, «La “concession” de la métropole de Kiev au patriarche de Moscou en 1686: Analyse canonique», Proceedings of the 23rd International Congress of Byzantine studies, Belgrade, 22–27 August 2016 : Round Tables, Editors Bojana Krsmanović, Ljubomir Milanović, Belgrade 2016, p. 780-784.
9 Ὁ Πατριάρχης Δοσίθεος προέτεινε κατά τάς διαπραγματεύσεις ὡς πρότυπον τούς κανόνας Ἀγκύρας 13, Ἀντιοχείας 10 καί Ζ’ Οἰκ. 14. Πλησιέστερον χρονικῶς πρός τήν «Πρᾶξιν» τοῦ 1686 παράδειγμα χορηγήσεως ἀδείας πρός χειροτονίαν εἶναι τό χρυσόβουλον τοῦ 1651, μέ τό ὁποῖον ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης δίδει ἄδειαν εἰς τόν Μητροπολίτην Φιλαδελφείας Ἀθανάσιον Βαλεριανόν, διαμένοντα εἰς τήν Βενετίαν, νά χειροτονῇ τόν Κεφαλληνίας καί τῶν Κυθήρων λόγῳ τῶν ἐχθροπραξιῶν μεταξύ Βενετίας καί Ὀθωμανῶν, αἱ ὁποῖαι δέν ἐπέτρεπαν τήν χειροτονίαν αὐτήν ἀπό τόν Μονεμβασίας (περίπτωσις ἀνάλογος πρός ἐκείνην τοῦ Κιέβου τό 1686). Τό χρυσόβουλον αὐτό ἔχει, κατά τούς ἐρευνητάς, πολλάς ὁμοιότητας πρός τήν «Πρᾶξιν» τοῦ 1686 καί, ἴσως, ἀπετέλεσε τό πρότυπον διά τήν σύνταξιν τοῦ ἐγγράφου περί τῆς μητροπόλεως Κιέβου. Βλ. V. G. Tchentsova, σ. 94 ἑξ.
10 Βλ. Καλλινίκου Δεληκάνη, Ἐπίσημα ἐκκλησιαστικά ἔγγραφα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Τομ. Γ’, 1905, σ. 24: «Συνοδικόν Χρυσόβουλον ἤ Τόμος …»
11 Βλ. V. G. Tchentsova (ἀνωτ. σημ. 2), σ. 98.
12 Βλ. Κυζίκου Καλλινίκου (Δεληκάνη), «Ἡ αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία Πολωνίας», Ἐκκλησία, 1924, σ. 6
13 Αὐτόθι.
14 Βλ. Ράλλη – Ποτλῆ, Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, ΙΙ, 1852, σ. 259 ἑξ. καί 361.
15 Οἱ κανόνες, οἱ ὁποῖοι παραβιάζονται εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν εἶναι πολλοί, ὅπως οἱ 35 τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, 13 καί 22 τῆς Ἀντιοχείας, 15 τῆς Σαρδικῆς, 2 τῆς Β’ Οἰκ. κ.ἄ.
16 Καλλινίκου Δεληκάνη, Ἐπίσημα ἐκκλησιαστικά ἔγγραφα, Τομ. Β’, 1904, σ. 217

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018

ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ....

«MΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΒΑΘΙΑ ΣΑΝ ΘΑΛΑΣΣΑ»

από christian-vivliografia
https://christianvivliografia.wordpress.com/2018/09/07/μιὰ-γλῶσσα-βαθιὰ-σὰν-θάλασσα/

«Μιὰ γλῶσσα βαθιὰ σὰν θάλασσα»

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.               Τὰ λόγια ποὺ ἀκολουθοῦν – ἐγκώμιο τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας – ἀκούσθηκαν ἀπὸ τὸ ἐπισημότερο βῆμα τοῦ ἔθνους μας, αὐτὸ τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Καὶ δὲν ἀκούσθηκαν ἀπὸ Ἕλληνα· ἀπὸ μιὰ φοιτήτρια ἀπὸ τὸ μακρινὸ Κίεβο ἐκφωνήθηκαν. Μιὰ κοπέλα, ποὺ θέλησε νὰ γνωρίσει τὸν θησαυρὸ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί, μαγεμένη ἀπὸ αὐτόν, ἐξέφρασε ἀπὸ τὸ βῆμα αὐτό, μεταξὺ ἄλλων, τὰ παρακάτω:
.               «Θυμᾶμαι ὅτι κάποιος μοῦ εἶπε: ‘‘Κάνεις λάθος (σ.σ. ἐννοεῖ στὴν ἐπιλογή της νὰ διαλέξει ὡς γλώσσα ἐκμάθησης τὴν Ἑλληνική)… εἶναι μιὰ δύσκολη γλώσσα… καὶ ἂν τυχὸν καταφέρεις νὰ τὴ μάθεις, δὲν θὰ μπορέσεις νὰ βρεῖς δουλειά” (σ.σ. ὡς μεταφράστρια, ὅπως τὸ ἤθελε). Ἀκουγόταν σὰν πρόκληση. Δὲν σᾶς κρύβω, ἦταν τὸ πρῶτο καὶ καλύτερο λάθος ποὺ εἶχα διαπράξει στὴ ζωή μου. Ἤδη ἀγάπησα τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀπὸ τὸ πρῶτο μάθημα. Τὴν ἀγάπησα γιὰ τὴν ψυχή της, τὸν πλοῦτο της, γιὰ τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἐκφραστικότητά της. Καὶ ξέρετε κάτι; Ἀνακάλυψα πὼς μόνον οἱ ἄνθρωποι μὲ ἐκλεκτὸ γοῦστο μπαίνουν στὴ διαδικασία νὰ μάθουν μιὰ τόσο μοναδικὴ ξένη γλῶσσα, ὅπως εἶναι τὰ Ἑλληνικά, μιὰ γλῶσσα βαθιὰ σὰν θάλασσα ποὺ σὲ καλεῖ νὰ μπεῖς στὰ βαθιὰ νερά της. Καὶ μπαίνεις, καὶ μαθαίνεις νὰ κολυμπᾶς μέσα στὰ κύματα. Μαζὶ μὲ τὴ γλῶσσα ἀγάπησα καὶ τοὺς ἀνθρώπους».
.               Πρόκειται γιὰ τὴ μεταπτυχιακὴ φοιτήτρια Μαρίνα Ντμιτρουσένκο, μαθηματικό, ἡ ὁποία παρακολούθησε τὸ πρόγραμμα Θερινῶν Ὑποτροφιῶν Ἑλληνικῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, πρόγραμμα ποὺ λειτουργεῖ ἐδῶ καὶ 30 χρόνια καὶ φιλοξενεῖ φοιτητὲς ξένων πανεπιστημίων, προκειμένου νὰ τοὺς φέρει σὲ ἐπαφὴ καὶ γνωριμία μὲ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα, σπουδὲς καὶ πολιτισμό. Κατὰ τὸ φετινὸ πρόγραμμα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας οἱ ξένοι φοιτητὲς μπόρεσαν νὰ ἀκούσουν διαλέξεις μὲ θέματα ποὺ ἀφοροῦσαν στὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πολιτισμό, τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, τὴ λογοτεχνία, τὴν Κύπρο, τὴ Μακεδονία κ.ἄ.
.               Τί νὰ σχολιάσει κανεὶς ἀπὸ τὸ «ποίημα» ποὺ ἐκφώνησε ἡ νεαρὴ Οὐκρανὴ φοιτήτρια γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα; Καὶ εἶναι κρίμα ποὺ οἱ Ἕλληνες μαθητὲς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ καταλαβαίνουν τὴ γλώσσα τοῦ Βιζυηνοῦ καὶ τοῦ Παπαδιαμάντη, τὴ γλῶσσα τῆς λατρείας τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὴ τὴ γλῶσσα, ποὺ εἶναι «βαθιὰ σὰν θάλασσα», ποὺ μπορεῖ νὰ ἐκφράζει νοήματα τόσο λεπτὰ καὶ ἐξευγενισμένα, σὰν τὸν ἦχο ἀπὸ τὸν φλοῖσβο τοῦ κύματος στὴν ἀκρογιαλιά, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τόσο δυνατὰ καὶ μὲ πάθος φορτισμένα, σὰν τὸν ρόχθο τῶν κυμάτων πάνω στὰ βράχια…
.               Ἀλλὰ μήπως πρέπει νὰ πᾶμε στὸ Κίεβο ἢ ἀκόμη καὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ Κονγκὸ τῆς Ἀφρικῆς γιὰ νὰ μᾶς μάθουν ἐκεῖ «τὴν ψυχή, τὸν πλοῦτο, τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἐκφραστικότητα» τῆς γλώσσας μας; Καθόλου παράξενο κι αὐτό, μὲ τὶς ἐδῶ ἐπιλογὲς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὴν Α΄βάθμια καὶ Β΄βάθμια ἐκπαίδευση.

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2018

ΓΙΑΤΙ αιφνιδιαστικά ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαδιμήρ Πούτιν, όπως μεταδίδουν οι Τούρκοι ανταποκριτές από την Μόσχα, έδωσε εντολή να αποστρατευτούν 15 στρατηγοί των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων. Η απόφαση αυτή που δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, έρχεται σε μια πολύ «καυτή» συγκυρία για την Ρωσία, καθώς σε πολλά ζητήματα αναμένονται σημαντικές εξελίξεις, όπως Συρία, Ουκρανία, Βαλκάνια, ανατολική Μεσόγειος.

ΓΙΑΤΙ αιφνιδιαστικά ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαδιμήρ Πούτιν, όπως μεταδίδουν οι Τούρκοι ανταποκριτές από την Μόσχα, έδωσε εντολή να αποστρατευτούν 15 στρατηγοί των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων. Η απόφαση αυτή που δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, έρχεται σε μια πολύ «καυτή» συγκυρία για την Ρωσία, καθώς σε πολλά ζητήματα αναμένονται σημαντικές εξελίξεις, όπως Συρία, Ουκρανία, Βαλκάνια, ανατολική Μεσόγειος. Ίδωμεν! ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος http://www.nikosxeiladakis.gr

Αμερικανοί, Βρετανοί, Γάλλοι, Ρώσοι, Ιρανοί, Τούρκοι και Ισραηλινοί, όλοι με το δάχτυλο στην σκανδάλη παρακολουθούν τις τελευταίες προετοιμάζεις των δυνάμεων του Άσαντ για να επιτεθούν στον τελευταίο θύλακα των Ισλαμιστών, στο İldib της Συρίας. Η κατάσταση είναι πολύ πιο εκρηκτική από ην έναρξη του αιματηρού εμφυλίου στην Συρία, καθώς όλοι περιμένουν να κάνει ο άλλος την πρώτη κίνηση για να… ορμήσουν στην αρένα των μαχών. Πληροφορίες που κυκλοφορούν αναφέρουν ότι οι ΗΠΑ θα χτυπήσουν μεγάλες αεροπορικές βάσεις που τις υπολογίζουν σε οκτώ, σύμφωνα με τον συνταγματάρχη Αμπού Φίρας με κυρίες επιθέσεις τα αεροδρόμια Τιφούρ και Χομς και πιθανόν και στην Ιντλίμπ. Όλα αυτά όταν σε πολιτικό η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία έχουν συμπήξει μια «ιερά συμμαχία» κατά των ΗΠΑ στο θέμα του δολαρίου, αλλά συνεργάζονται πλήρως και στο θέμα της Συρίας. Το ζήτημα του Ιράν είναι κάπως πιο περίπλοκο: Η Ρωσία είναι μαζί με το Ιράν, αλλά δεν είναι κατά του Ισραή΄στην διαμάχη των δύο κρατών. Η Τουρκία δεν έχει τέτοια προβλήματα «λεπτής διπλωματικής διαχείρισης»: Μισεί το Ισραήλ σχεδόν όσο το μισεί και το Ιράν και τα τουρκοϊρανικά συμφέροντα συμπλέουν απόλυτα σε μια σειρά οικονομικών, πολιτικών, θρησκευτικών και στρατιωτικών ζητημάτων.

Αμερικανοί, Βρετανοί, Γάλλοι, Ρώσοι, Ιρανοί, Τούρκοι και Ισραηλινοί, όλοι με το δάχτυλο στην σκανδάλη παρακολουθούν τις τελευταίες προετοιμάζεις των δυνάμεων του Άσαντ για να επιτεθούν στον τελευταίο θύλακα των Ισλαμιστών, στο İldib της Συρίας. Η κατάσταση είναι πολύ πιο εκρηκτική από ην έναρξη του αιματηρού εμφυλίου στην Συρία, καθώς όλοι περιμένουν να κάνει ο άλλος την πρώτη κίνηση για να… ορμήσουν στην αρένα των μαχών. Πληροφορίες που κυκλοφορούν αναφέρουν ότι οι ΗΠΑ θα χτυπήσουν μεγάλες αεροπορικές βάσεις που τις υπολογίζουν σε οκτώ, σύμφωνα με τον συνταγματάρχη Αμπού Φίρας με κυρίες επιθέσεις τα αεροδρόμια Τιφούρ και Χομς και πιθανόν και στην Ιντλίμπ. Όλα αυτά όταν σε πολιτικό η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία έχουν συμπήξει μια «ιερά συμμαχία» κατά των ΗΠΑ στο θέμα του δολαρίου, αλλά συνεργάζονται πλήρως και στο θέμα της Συρίας. Το ζήτημα του Ιράν είναι κάπως πιο περίπλοκο: Η Ρωσία είναι μαζί με το Ιράν, αλλά δεν είναι κατά του Ισραή΄στην διαμάχη των δύο κρατών. Η Τουρκία δεν έχει τέτοια προβλήματα «λεπτής διπλωματικής διαχείρισης»: Μισεί το Ισραήλ σχεδόν όσο το μισεί και το Ιράν και τα τουρκοϊρανικά συμφέροντα συμπλέουν απόλυτα σε μια σειρά οικονομικών, πολιτικών, θρησκευτικών και στρατιωτικών ζητημάτων. 
http://nikosxeiladakis.gr/συρια-ενα-βημα-πριν-απο-τον-αρμαγεδδων/

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2018

ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΣΚΟΠΙΑ, ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙ: ΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ !!!

Ο Πατριάρχης Ειρηναίος γράφει: «Τὰ κράτη, ἔθνη καὶ ‘ἔθνη’, ἐν οἷς ζητεῖται μὲν σήμερον ἡ αὐτοκεφαλία, ἐν τῇ πράξει δὲ δρῶσι τὰ καθεστωτοκίνητα ‘πολιτικὰ σχίσματα’, τὰ καὶ δικαιολογοῦντα αναφανδὸν τὴν ὀλέθριον δραστηριότητα αὐτῶν διὰ τῆς ἐπικλήσεως τῆς κρατικῆς καὶ ἐθνικῆς σκοπιμότητος (Ουκρανία, «Βόρειος Μακεδονία» Μαυροβούνιο…), εἶναι δημιουργήματα τῶν κομμουνιστῶν, σήμερα κατὰ τὸ πλεῖστον ἔχοντα ἀθέους ἐπὶ κεφαλῆς, ὥς ἐστιν ὁ ἀβάπτιστος καὶ ἄθεος κυβερνήτης τοῦ Μαυροβουνίου ἤ ὁ ‘παμπεριληπτικὸς πιστος’ ἐπὶ κεφαλῆς τῆς Οὐκρανίας, ὁ καὶ ἐν τῇ κανονικῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ παρὰ τοῖς σχισματικοῖς καὶ παρὰ τοῖς οὐνίταις ὁρώμενος. Οὗτοι δέν ζητοῦσιν ἀυτοκέφαλον Ἐκκλησίαν διότι, ὑποτίθεται, εἶναι πιστὰ μέλη αὐτῆς, ἀλλ’ἐπὶ τῷ σκοπῷ, ὅπως χρηστικῶς, μᾶλλον δὲ καταχρηστικῶς, μεταχειρείσωνται αὐτὴν πρὸς ἐμπέδωσιν τῆς κοσμικῆς καὶ ἀθέου κατ’οὐσίαν ἰδεολογίας, ἐξουσίας καὶ χαμαιζήλων συμφερόντων αὐτῶν. Πρόκειται, ἐν ἐσχάτῃ ἀναλύσει, περὶ κακομεταχειρίσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πίστεως».
«Είναι άραγε ἐπιτρεπτὴ ἡ συγκατάθεσις τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τοιαύτην κακομεταχείρισιν; Προωρισμένη οὔσῃ εἰς τὸ μεταμορφοῦν καὶ σῴζειν τὸν πεπτωκότα κόσμον, ἐπιτρέπεται αὐτῇ τὸ συμμορφοῦσθαι καὶ εὐαρεστεῖν αὐτῷ»; – αυτές είναι οι ερωτήσεις, τις οποίες ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Σερβίας απευθύνει, πρωτίστως, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, «τῇ Μητρὶ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ, καλουμένῃ, ἐν τῇ ἰδιότητι τῆς πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας, ὅπως κενωτικῶς καὶ θυσιαστικῶς διακονῇ τῇ ἑνότητι τῆς Ἐκκλησίας».
Κατὰ τὴ γνώμη του Πατριάρχη Σερβίας κ. Ειρηναίου, «ὑφ’οἱασδήποτε συνθήκας, ἐπιδράσεις καὶ πιέσεις, δὲν ἐπιτέτραπται αὐτῇ τὸ προβῆναι εἰς οἱανδήτινα ἐσπευσμένην ἐνεργείαν δυναμένην ἐπενεγκεῖν ζημίαν τῇ πανορθοδόξῳ ἑνότητι, μάλιστα δὲ καὶ παρατεῖναι τὴν ζωὴν τῶν σχισμάτων, ἅτινα, κατὰ τἄλλα, ἐφίεται, ὅπως θεραπεύσῃ καὶ ὑπερκεράσῃ».
Αναφερόμενος στην Ουκρανία, ο Πατριάρχης Σερβίας χαρακτηρίζει ως «λίαν κινδυνώδης – ἤ καὶ καταστροφικὴ, ἐνδεχομένως δὲ καὶ μοιραία – διὰ τὴν ἑνότητα τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας» πράξη «ἀθωώσεως καὶ ἀποκαταστάσεως τῶν σχισματικῶν εἰς τὴν τάξιν τῶν ἐπισκόπων, ὅλως ἰδιαιτέρως δὲ τοῦ ἀρχισχισματικοῦ, τοῦ ‘πατριάρχου’ Κιέβου Φιλαρέτου Ντενισένκο, καὶ τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς μετὰ τῶν σχισματικῶν κοινοτήτων λειτουργικῆς και κανονικῆς κοινωνίας, ἄνευ τῆς αὐτῶν μετανοίας καὶ ἐπανόδου εἰς τὴν ἑνότητα μετὰ τῆς ἧς ἀπεσκίρτησαν Ρωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δίχα συναινέσεως τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καὶ χωρὶς τοῦ μετ’αὐτοῦ συντονισμοῦ».
Επίσης ο Πατριάρχης Σερβίας υπογραμμίζει ότι η παρέμβαση του μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένου Γρηγορίου Ζ’ στα της Ρωσικής Εκκλησίας και η στάση αυτού προς τον άγιο Πατριάρχη Τύχωνα (τον οποίον προέτρεπε να παραιτηθεί), η υποστήριξη προς το σχίσμα των ‘ανακαινιστών’ τη δεκαετία 1920, σε καμία περίπτωση θα έπρεπε να χρησιμεύσει ως παράδειγμα προς μίμηση.
Σύμφωνα με τον συντάκτη του γράμματος, η πράξη αποκαταστάσεως των Ουκρανών σχισματικών «θὰ ἐσήμαινε σύναμα ἀφιλάδελφον στάσιν πρὸς τὴν μαρυτυρικὴν ἐν ταῖς ρωσσικαῖς χώραις Ἐκκλησίαν», κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση αναμένει ο Άγιος Σερβίας «παρὰ τῆς μαρτυρικῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας».
Σχολιάζων τη θέση για τη δήθεν υπαγωγή της Ιεράς Μητροπόλεως Κιέβου στη δικαιοδοσία της Κωνσταντινουπόλεως και ότι «ἀνῆκεν εἰς αὐτὴν διηνεκῶς», ο Πατριάρχης Ειρηναίος διερωτάται, «πῶς ἐξηγεῖται τὸ γεγονὸς, ὅτι ἡ Μόσχα τόσον μακροχρονίως, ἐπὶ τρεῖς ἑκατονταετίας καὶ πλέον, ἐξήσκει – καὶ νῦν ἐξασκεῖ – δικαιοδοσίν ἐπὶ τοῦ Κιέβου ἄνευ διαμαρτυρίας ὁποθενδήποτε, τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας συμπαραλαμβανομένης;» για να καταλήξει ότι «αἱ διαθέσιμοι ἰστορικαὶ πηγαὶ δὲν ἐπιβεβαιοῦσι τὸν ἰσχυρισμὸν περὶ τῆς ἐν τοῖς πράγμασιν ἀναρμοδιότητος τῆς Μόσχας διὰ τὸ Κίεβον».
Ακόμη υπενθυμίζει το υφιστάμενο στην ιεροκανονική παράδοση και πράξη κριτήριον ‘τῆς ἀρχαιότητος’, τῶν ‘παλαιων ἐθῶν’, ‘τῶν ὑπὸ πάντων παραδεδεγμένων σχέσεων’, τα οποία υποστηρίζουν τα εκκλησιαστικά δικαιώματα των Ρώσσων επί του Κιέβου.
Ο Πατριάρχης Ειρηναίος υπενθύμισε ότι η Σύνοδος στην Κρήτη επεκύρωσε την ύπαρξη των δεκατεσσάρων αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών στα σημερινά κανονικά όρια αυτών.
«Διὰ τῆς ἐν λόγῳ διαπιστώσεως τῆς ἐν Κρήτῃ Συνόδου έπιβεβαιοῦται οἰκοθεν (implicite), ὅτι ἡ αὐτόνομος Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας εὑρίσκεται ὑπὸ τὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καὶ ὅτι αὐτόχρημα ἀνήκει αὐτῷ ὀργανικῶς».
Τονίζων το γεγονός ότι η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως τυγχάνει εξ ίσου Μήτηρ Εκκλησια και του Κιέβου, και της Μόσχας, και του Πεκίου, και του Τυρνάβου και ετέρων, ο Πατριάρχης Σερβίας επισημαίνει: «Ἡ τιμὴ καὶ τὸ ἀξίωμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μητρότητος δέν παρέχει, ἐν τοσούτῳ, τῇ Ἐκκλησίᾳ Μητρὶ τὸ δικαίωμα τοῦ ἀψηφήσαι ἤ, πολλῷ μᾶλλον, τοῦ ἀμφισβητῆσαι τὰς ἱστορικῶς σχηματισθείσας αὐτοκεφαλίας καὶ δικαιοδοσίας».
Εκ των λεχθέντων συμπεραίνεται ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο αδυνατεί να αποφασίσει αυτοδικαίως, ἐρήμην των Εκκλησιών Σερβίας και Ρωσίας, περί του μέλλοντος της Αρχιεπισκοπής Αχρίδων και της Ιεράς Μητροπόλεως Κιέβου αντίστοιχα.
Το γράμμα τονίζει ότι η διαδικασία αποκτήσεως και ανακηρύξεως νέων αυτοκεφαλιών συμφωνήθηκε από τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Προβλεπει ότι η Κωνσταντινούπολη θα είναι απλός συντονιστής του θέματος. Αφού δεχθεί την πρότασην από την Εκκλησία τινα σχετικά με την χορήγηχη αυτοκεφάλου σε επαρχίες τινες της τελευταίας, ανακοινώνει το θέμα σε όλες τις αυτοκέφαλες κατά τόπους Εκκλησίες, έπονται διαβουλεύσεις και το θέμα διευθετείται σύμφωνα με την κοινή απόφαση αυτών.
«Τὸ σχετικὸν οριστικὸν ἐπίσημον κείμενον ἐδημοσιεύθη ἐν ταῖς σελίσι τῆς περιοδικῆς ἐκδόσεως τοῦ ἐν Σαμπεζὺ Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Συνοδικὰ».
Ο Πατριάρχης Σερβίας υποδεικνύει: «Αὕτη εἶναι ἡ παγκοίνως ἀποδεκτέα καὶ ἀποδεκτὴ τοποθέτησις τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ οὐχὶ ἡ θέσις ἑνὸς ἐκ τῶν ἱεραρχῶν τῆς καθ’ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, ὅτι ὁ Οἰκουενικὸς Θρόνος μόνος, ἐρήμην τῶν ὑπολοίπων, ἄνευ τῶν ἴσων (sine paribus), χορηγεῖ ἤ ἀφαιρεῖ αὐτοκεφαλίας, ἐνεργῶν μάλιστα οὑτωσὶ χιλίοις τριακοσίοις καὶ πεντήκοντα συναπτοῖς ἐνιαυτοῖς (!)».
Σε άλλο σημείο ο Πατριάρχης Ειρηναίος απευθύνεται προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη ως εξής: «Οὐδόλως γεννᾶται, Παναγιώτατε, ἐν τῴ νοΐ ἡμῶν, οὐδ’ἀκροθιγῶς μάλιστα, ἡ ἐπιθυμία καὶ πρόθεσις, ὅπως θίξωμεν ἤ λυπήσωμεν Ὑμᾶς ποσῶς, ὑποχρεούμεθα ὅμως, ὅπως ὑπομνήσωμεν Ὑμῖν καὶ τὴν ὑπόσχεσιν Ὑμῶν, δεδομένην ἐν Σαμπεζὺ Γενεύης παρουσίᾳ τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, – παρουσίᾳ, ἐπομένως, καὶ τῆς ἡμῶν μετριότητος, – ὅτι δὲν μέλλετε ἐπεμβῆναι εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας Οὐκρανίας».
Μεγάλο ενδιαφέρον αποδίδει το γράμμα του Πατριάρχου Σερβίας και στον κίνδυνο παραβιάσεως των δικαιοδοσιακών δικαιωμάτων της οικείας αυτού Εκκλησίας επί του Μαυροβουνίου, όπου, η ἐστερημένη τῆς θείας χάριτος παρασυναγωγή ἤ σέκτα, ονομάζει ἑαυτὴν Ἐκκλησία Μαυροβουνίου, … «και δίκην τῆς ἐν Σκοπίοις πρεσβυτέρας ‘ἀδελφῆς’ αὐτῆς, πιστεύει καὶ διασαλπίζει, ὅτι μετὰ τὴν χορήγησιν τοῦ αὐτοκεφάλου εἰς τοὺς Οὐκρανοὺς σχισματικοὺς, μέλλει καὶ αὐτὴ λάβεῖν τὴν ἀναγνώρισιν καὶ τὴν αὐτοκεφαλίαν».
Μιλώντας για τους αρχηγούς των σχισμάτων στο Μαυροβούνιο και την Ουκρανία, ο Άγιος Σερβίας συμπεραίνει ότι η περίπτωση του Μαυροβουνίου έχει σχέση με εκείνη της Ουκρανίας, και ότι ο μη κανονικός κλήρος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και της Δημοκρατίας του Μαυροβουνίου ευελπιστεί να αποκατασταθεί ομού με τον Ντενισένκο.
Ο Πατριάρχης Ειρηναίος πιστεύει ότι κάτι τέτοιο από νομοκανονικής απόψεως θα ήταν τραγελαφικῶς παράλογο.
Ἐν κατακλείδι ο Προκαθήμενος της Σερβικής Εκκλησίας καλεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη να είναι επιφυλακτικός, ευχόμενος ταυτοχρονα ο Χριστός να χαρίσει ρώμη στην Μητέρα Εκκλησία «εἰς τὸ μὴ ὑποκύψαι πιέσεσι καὶ τὴν ἄνωθεν σοφίαν εἰς τὸ διαμεῖναι αὐτὴν ἀεὶ καὶ ἐσαεὶ πιστὴν πρὸς ἑαυτὴν, πρὸς τὴν ἀποστολὴν καὶ διακονίαν αὐτῆς».

http://nikosxeiladakis.gr/πατριαρχησ-σερβιασ-προσ-φαναρι-οχι-αν/